Fátækur bóndi fór á markað að selja baunir og linsubaunir?

Einu sinni var fátækur bóndi sem ákvað að bæta fjárhagsstöðu sína og selja baunir og linsubaunir á markaði. Hann hlóð töskunum sínum á asna og hóf ferð sína á markaðinn. Þegar hann lagði af stað fylltist hann von um að hann myndi geta þénað nóg til að framfleyta fjölskyldu sinni og færa henni huggun og öryggi.

Markaðurinn var iðandi af fólki sem leitaði ákaft eftir ferskvöru og öðrum varningi sem bændur buðu upp á. Bóndinn kom sér fyrir með baunum sínum og linsubaunir, staðráðinn í að kynna vörur sínar á aðlaðandi hátt til að laða að hugsanlega kaupendur.

Þegar leið á daginn komu nokkrir að sölubásnum hans og spurðust fyrir um gæði baunanna hans og linsubauna. Bóndinn ræddi við þá í vinalegum samræðum og lagði áherslu á ferskleikann og ljúffenga bragðið af afurðum sínum. Sumir viðskiptavinir keyptu á meðan aðrir völdu að fara til annarra söluaðila.

Þrátt fyrir einstaka sölu tók bóndinn eftir því að meirihluti baunanna og linsubaunanna var óseldur. Eftir því sem tíminn leið dvínaði áhuginn og vonbrigðin fóru að láta á sér kræla. Svo virtist sem vonir hans um árangursríkan söludag væru að fjara út.

Rétt þegar hann var alveg að missa vonina kom gömul kona að básnum hans. Hún var góð og hafði hlýlegt bros sem virtist veita bónda huggun. Hún spurðist fyrir um verð á ertum og linsubaunum og eftir að hafa lýst þakklæti sínu fyrir gæði vöru hans ákvað hún að kaupa talsvert magn.

Bóndinn var mjög glaður. Kaup gömlu konunnar bættu ekki aðeins fjárhagsstöðu hans heldur lyftu líka andanum. Hann áttaði sig á því að það voru ekki bara peningarnir sem skipta máli; það var gleðin að tengjast öðrum og gleðja þá.

Bóndinn var fús til að tjá þakklæti sitt og krafðist þess að gefa gömlu konunni auka baunir og linsubaunir að gjöf. Hún geislaði af hamingju og þakkaði bónda fyrir gjafmildi og góðvild.

Þegar sólin tók að setjast fór bóndinn heim á leið. Þó hann hafi fundið fyrir líkamlega þreytu, fylltist hjarta hans ánægju og lífsfyllingu. Hann hafði lært að jafnvel á augnablikum vonbrigða getur góðvild og gleðin í að tengjast öðrum skipt sköpum.

Svo hélt bóndinn áfram búskapnum, andinn endurnærðist og trúin á góðmennsku fólks endurnýjaðist. Hann áttaði sig á því að hinn sanni auður lífsins var ekki mældur eingöngu af efnislegum auði, heldur gleðinni og þakklætinu sem fylgdi því að hafa jákvæð áhrif á heiminn.