Wat is het marshmallow-experiment?

Het marshmallow-experiment , ook bekend als het Stanford marshmallow-experiment of het vertraagde bevredigingsexperiment, werd in de jaren zestig uitgevoerd door psycholoog Walter Mischel en in 1972 gepubliceerd in zijn boek Personality and Assessment.

Het experiment testte op beroemde wijze het vermogen van jonge kinderen om bevrediging uit te stellen, waarbij werd beoordeeld of ze liever onmiddellijk één marshmallow zouden eten of zouden wachten en later twee marshmallows zouden krijgen. De resultaten toonden aan dat kinderen die de bevrediging konden uitstellen doorgaans betere resultaten behaalden op academisch, sociaal en psychologisch vlak dan kinderen die de bevrediging niet konden uitstellen.

Hier zijn de stappen van het marshmallow-experiment:

1. Een kind wordt een kamer binnengebracht en aan een tafel gezeten.

2. Eén marshmallow wordt op een bord voor het kind gelegd.

3. Het kind krijgt te horen dat als het een bepaalde tijd (meestal 15 minuten) kan wachten, het een tweede marshmallow krijgt.

4. Het kind wordt alleen gelaten in de kamer met de marshmallow.

5. De onderzoeker observeert het gedrag van het kind tijdens de wachtperiode.

6. Na de wachtperiode geeft de onderzoeker het kind de tweede marshmallow.

Uit het onderzoek van Mischel bleek dat sommige kinderen konden wachten op de tweede marshmallow, terwijl anderen de verleiding niet konden weerstaan ​​om de eerste marshmallow meteen op te eten. De kinderen die langer konden wachten hadden over het algemeen betere resultaten in het leven, waaronder hogere SAT-scores, betere cijfers en gezondere relaties.

Het marshmallow-experiment is bekritiseerd vanwege de kleine steekproefomvang en omdat er geen rekening werd gehouden met culturele verschillen in het gedrag van kinderen. Het is echter vele malen gerepliceerd en de bevindingen blijken consistent te zijn in verschillende culturen.