Wat zijn de voedingsverschillen tussen herkauwers en niet-herkauwers in relatie tot de maag?

Herkauwers en niet-herkauwers hebben aanzienlijke verschillen in hun voedingsbehoeften en spijsverteringssystemen, vooral met betrekking tot hun magen. Hier zijn de belangrijkste voedingsverschillen tussen herkauwers en niet-herkauwers op basis van hun maagstructuren:

Herkauwers:

1. Maag met vier kamers: Herkauwers hebben een complexe maag met vier kamers, bestaande uit de pens, het reticulum, de omasum en de lebmaag. Dit unieke spijsverteringssysteem stelt hen in staat plantaardig materiaal efficiënt te verteren en te gebruiken, inclusief vezelrijk en voedingsarm voer zoals grassen en ruwvoer.

2. Pensfermentatie: De pens, het grootste compartiment van de maag van herkauwers, dient als fermentatievat. Micro-organismen zoals bacteriën, protozoa en schimmels verblijven in de pens en breken complexe koolhydraten, zoals cellulose en hemicellulose, af tot eenvoudigere moleculen die door het dier kunnen worden opgenomen en gebruikt.

3. Productie van vluchtige vetzuren: Het fermentatieproces in de pens produceert vluchtige vetzuren (VFA's) als bijproducten. VFA's, waaronder acetaat, propionaat en butyraat, worden in de bloedbaan opgenomen en dienen als de primaire energiebron voor herkauwers.

4. Gebruik van feeds van lage kwaliteit: Herkauwers kunnen gedijen op voer van lage kwaliteit, zoals rietjes, gewasresten en ander vezelig plantaardig materiaal dat niet-herkauwers niet efficiënt kunnen verteren. Hun vermogen om voedingsstoffen uit deze materialen te fermenteren en te extraheren, maakt ze goed aangepast aan het grazen op weilanden en natuurlijke vegetatie.

5. Stikstofgebruik: Herkauwers bezitten het vermogen om aminozuren en eiwitten te synthetiseren via microbiële eiwitsynthese in de pens. Ze zetten niet-eiwit-stikstofbronnen zoals ureum en ammoniak om in microbiële eiwitten, wat bijdraagt ​​aan hun eiwitbehoefte.

Niet-herkauwers:

1. Maag met één kamer: Niet-herkauwers, inclusief dieren met één maag zoals varkens, pluimvee en paarden, hebben een eenvoudiger maag met één kamer. Hun spijsverteringssysteem is ontworpen om een ​​breder scala aan voedingsmiddelen te verwerken, maar is over het algemeen minder efficiënt in het afbreken van complexe plantaardige materialen.

2. Directe vertering van koolhydraten: Niet-herkauwers verteren koolhydraten rechtstreeks via enzymatische processen in hun maag en dunne darm. Ze missen het pensfermentatieproces en de daarmee samenhangende microflora die herkauwers bezitten.

3. Hogere energie- en voedingsbehoeften: Niet-herkauwers hebben over het algemeen een hogere behoefte aan energie en voedingsstoffen vergeleken met herkauwers met een vergelijkbare lichaamsgrootte. Ze hebben beter verteerbare koolhydraten, eiwitten, vitamines en mineralen in hun dieet nodig om aan hun voedingsbehoeften te voldoen.

4. Afhankelijkheid van voorgevormde voedingsstoffen: Niet-herkauwers kunnen bepaalde aminozuren en vitamines, zoals vitamine C, niet synthetiseren en moeten deze voedingsstoffen uit hun voeding halen. Ze hebben ook een beperkt vermogen om niet-eiwit-stikstofbronnen te gebruiken.

5. Grotere aanpassing aan niet-vezelige voeding: Niet-herkauwers zijn doorgaans beter aangepast aan diëten die bestaan ​​uit granen, zaden, fruit en andere niet-vezelige voedingsmiddelen, die beter verteerbaar zijn en minder uitdagend voor hun spijsverteringsstelsel.

Het is belangrijk op te merken dat, hoewel dit algemene voedingsverschillen zijn tussen herkauwers en niet-herkauwers op basis van hun maagstructuur, er binnen elke groep verschillen kunnen bestaan ​​tussen de verschillende soorten.