Jakie są metody oznaczania cukru redukującego?

1. Test Fehlinga:

- Roztwór Fehlinga składa się z mieszaniny siarczanu miedzi i winianu potasowo-sodowego.

- Gdy cukier redukujący jest podgrzewany w środowisku zasadowym z roztworem Fehlinga, powoduje on redukcję jonów miedziowych (Cu2+) do jonów miedziawych (Cu+).

- Redukcja jonów miedzi objawia się utworzeniem czerwono-pomarańczowego osadu tlenku miedziawego (Cu2O).

- Ilość obecnego cukru redukującego określa się poprzez pomiar ilości zredukowanych jonów miedzi, którą można określić ilościowo kolorymetrycznie.

2. Test Benedykta:

- Roztwór Benedykta jest podobny do roztworu Fehlinga, ale zamiast jonów winianowych zawiera jony cytrynianowe.

- Zasada testu Benedykta jest taka sama jak testu Fehlinga, polegającego na redukcji jonów miedziowych do jonów miedziawych poprzez redukcję cukrów.

- Na redukcję wskazuje zmiana koloru z niebieskiego na zielony, żółty, pomarańczowy, a na koniec na czerwony osad tlenku miedziawego.

- Ilość cukru redukującego określa się obserwując zmianę koloru i porównując ją ze standardową kartą kolorów.

3. Metoda DNS (kwas 3,5-dinitrosalicylowy):

- Metoda DNS to kolorymetryczne oznaczenie cukrów redukujących oparte na reakcji cukrów redukujących z odczynnikiem kwasu 3,5-dinitrosalicylowego (DNS).

- Po podgrzaniu w środowisku kwaśnym cukry redukujące redukują DNS, tworząc kolorowy produkt o maksymalnej absorbancji przy 540 nm.

- Intensywność powstałego zabarwienia jest proporcjonalna do stężenia cukrów redukujących w próbce.

- Ilość obecnego cukru redukującego określa się ilościowo, mierząc absorbancję roztworu przy 540 nm i porównując ją z krzywą standardową.

4. Metoda Somogyi-Nelsona:

- Metoda Somogyi-Nelsona to kolejne kolorymetryczne oznaczenie cukrów redukujących.

- Polega na reakcji cukrów redukujących z alkalicznym roztworem siarczanu miedzi, w wyniku której powstaje kompleks miedziowo-cukrowy.

- Kompleks ten następnie traktuje się odczynnikiem arsenomolibdenianowym, który redukuje skompleksowane jony miedzi i daje roztwór o niebieskim zabarwieniu.

- Ilość obecnego cukru redukującego określa się mierząc absorbancję niebieskiego roztworu przy 520 nm i porównując ją z krzywą standardową.

5. Wysokosprawna chromatografia cieczowa (HPLC):

- HPLC to technika separacji, którą można stosować do analizy i oznaczania ilościowego cukrów redukujących w złożonych mieszaninach.

- Rozdziela związki na podstawie ich właściwości chemicznych i interakcji z fazą stacjonarną kolumny.

- Cukry redukujące można wykryć i oznaczyć ilościowo za pomocą detektorów współczynnika załamania światła (RI) lub detektorów światła ultrafioletowego (UV-Vis).

- HPLC zapewnia dokładną i czułą analizę poszczególnych cukrów redukujących w próbkach.

Oto niektóre z powszechnie stosowanych metod szacowania cukrów redukujących. Wybór metody zależy od czynników takich jak matryca próbki, pożądany poziom dokładności i czułości oraz dostępność oprzyrządowania.