W jaki sposób langusta pozyskuje tlen i wydziela dwutlenek węgla?

Homary, zwane także homarami skalnymi, to skorupiaki morskie posiadające wyspecjalizowane struktury anatomiczne umożliwiające pozyskiwanie tlenu i uwalnianie dwutlenku węgla podczas oddychania. Oto przegląd ich układu oddechowego:

1. Skrzela:Homary mają szereg pierzastych skrzeli znajdujących się po obu stronach ciała, zamkniętych w komorach rozgałęzionych. Te skrzela są silnie unaczynione i zawierają sieć drobnych naczyń krwionośnych, które ułatwiają wymianę gazową.

2. Skafognaty:Do nasady drugich kończyn szczękowych (wydatków pyska) przyczepione są struktury zwane skafognatytami. Struktury te działają jak pompy, tworząc przepływ wody przez skrzela. Rytmiczne uderzenia skafognatów wciągają wodę bogatą w tlen do komór rozgałęzionych i wydalają wodę pozbawioną tlenu.

3. Komory rozgałęzione:Komory rozgałęzione to zamknięte przestrzenie otaczające skrzela. Gdy woda przepływa przez skrzela, tlen z wody dyfunduje do naczyń krwionośnych we włóknach skrzelowych, podczas gdy dwutlenek węgla przemieszcza się w przeciwnym kierunku, z krwi do wody.

4. Hemocyjanina:Homary, podobnie jak inne skorupiaki, mają w osoczu krwi białko zwane hemocyjaniną, które transportuje tlen. Hemocyjanina wiąże się z cząsteczkami tlenu, tworząc kompleks tlen-hemocyjanina i przenosi ją po całym organizmie do różnych tkanek i narządów.

5. Dyfuzja dwutlenku węgla:Dwutlenek węgla, produkt odpadowy oddychania komórkowego, dyfunduje z tkanek do krwi, a stamtąd przemieszcza się do skrzeli. W skrzelach dwutlenek węgla dyfunduje z krwi do otaczającej wody podczas wymiany gazowej.

Należy zauważyć, że homary są stworzeniami wodnymi i do oddychania wykorzystują tlen rozpuszczony w wodzie. Nie mogą przetrwać bez wody przez dłuższy czas, ponieważ ich układ oddechowy nie jest przystosowany do pobierania tlenu z atmosfery.