Jak rolnicy i mieszkańcy pogórza rozwiązali niedobory żywności?

1. Położenie na Pogórzu zapewnia różnorodność upraw . Rolnicy z podgórza mieli przewagę w rozwiązywaniu problemu niedoborów żywności ze względu na wyjątkowy teren i mikroklimat regionu. Pogórze oferuje różnorodne środowiska, które mogą wspierać różne rodzaje upraw. Ta różnorodność oznaczała, że ​​rolnicy mogli uprawiać szerszą gamę roślin, co zmniejszyło ryzyko nieurodzaju z powodu niekorzystnych warunków pogodowych lub szkodników atakujących określone uprawy.

2. Sezonowe zmiany w uprawie . U podnóża często występują wahania temperatury i wilgotności w ciągu roku. Rolnicy mieszkający w tych regionach potrafili dostosowywać swoje praktyki uprawy do zmieniających się warunków. Sadzili różne rośliny o różnych porach roku, aby zmaksymalizować plony i zapewnić stałe dostawy żywności. Na przykład mogą sadzić rośliny odporne na suszę w porze suchej i uprawy wymagające dużej ilości wody w porze monsunowej.

3. Gospodarka wodna . rolnicy z podgórza opracowali sprytne systemy zarządzania wodą, wykorzystując naturalne zbocza i źródła wody w regionie. Zbudowali tarasy, kanały irygacyjne i małe tamy, aby wychwytywać i przekierowywać wodę deszczową na potrzeby swoich upraw. Pomogło im to przezwyciężyć niedobór wody i wydłużyć sezon zbiorów.

4. Uprawa tarasowa i konturowa . Tarasowanie polega na wycinaniu stopni lub wypoziomowanych platform w zboczach wzgórz w celu stworzenia łatwych do zarządzania działek rolnych. Uprawa konturowa polega na podążaniu za naturalnym konturem wzgórz w celu wyrównania rzędów sadzenia i zapobiegania erozji gleby. Praktyki te pomogły rolnikom chronić wierzchnią warstwę gleby i zachować wilgoć, umożliwiając trwałą produktywność rolnictwa.

5. Uprawy współrzędne i sadzenie towarzyszące . Uprawa krzyżowa polega na jednoczesnej uprawie różnych roślin na tym samym polu. Sadzenie towarzyszące oznacza wspólną uprawę niektórych roślin, ponieważ mają one na siebie korzystny wpływ, zwiększając plony. Techniki te pomogły rolnikom zmaksymalizować wykorzystanie przestrzeni i zasobów, jednocześnie poprawiając stan gleby i zwalczanie szkodników.

6. Praktyki rolno-leśne . Rolnicy mieszkający u podnóża często włączali drzewa do swoich systemów rolniczych. Drzewa zapewniały cień, poprawiały żyzność gleby poprzez wiązanie azotu i pomagały zatrzymywać wilgoć. Agroleśnictwo zapewniło także dodatkowe źródła pożywienia, takie jak owoce, orzechy i liście, urozmaicając dietę rolników i ich społeczności.

7. Współpraca wspólnotowa i wymiana pracy . Charakter osad podgórskich często sprzyjał silnym więziom społecznym. Rolnicy współpracowali, dzieląc się zasobami, pracą i wiedzą. Mogą wspólnie budować systemy nawadniające, budować tarasy lub zapewniać wzajemną pomoc podczas działalności rolniczej, zapewniając zbiorową reakcję na niedobory żywności.