Πόσο αλκοόλ στην αρχαιότητα;

Στην αρχαιότητα, η περιεκτικότητα σε αλκοόλ των αλκοολούχων ποτών διέφερε ευρέως ανάλογα με το είδος του ποτού και την περιοχή όπου παραγόταν. Ωστόσο, ορισμένες γενικές παρατηρήσεις μπορούν να γίνουν:

- Μπύρα: Οι αρχαίες μπύρες είχαν συνήθως χαμηλή περιεκτικότητα σε αλκοόλ, που κυμαινόταν από 1% έως 3% ABV (οινόπνευμα κατ' όγκο). Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η διαδικασία παρασκευής δεν ήταν τόσο αποτελεσματική όσο είναι σήμερα και τα στελέχη ζύμης που χρησιμοποιήθηκαν ήταν λιγότερο αποτελεσματικά στη μετατροπή των σακχάρων σε αλκοόλ.

- Κρασί: Τα αρχαία κρασιά ήταν συνήθως πιο δυνατά από τις αρχαίες μπύρες, κυμαινόμενες από 5% έως 12% ABV. Αυτό οφείλεται στο ότι τα σταφύλια περιέχουν περισσότερη ζάχαρη από το κριθάρι και η διαδικασία ζύμωσης ήταν πιο αποτελεσματική. Ωστόσο, είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι τα αρχαία κρασιά αραιώνονταν συχνά με νερό πριν τα πιουν, επομένως η πραγματική περιεκτικότητα σε αλκοόλ που καταναλώθηκε ήταν πιθανότατα χαμηλότερη.

- Αποσταγμένα αποστάγματα: Τα αποσταγμένα οινοπνευματώδη ποτά, όπως το ουίσκι και η βότκα, εφευρέθηκαν μέχρι τον Μεσαίωνα, επομένως δεν ήταν διαθέσιμα στην αρχαιότητα.

Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι οι συνήθειες κατανάλωσης αλκοόλ των ανθρώπων στην αρχαιότητα ήταν διαφορετικές από αυτές των ανθρώπων σήμερα. Στην αρχαία Ελλάδα και τη Ρώμη, για παράδειγμα, το κρασί αναμειγνύονταν συχνά με νερό και το έπιναν κατά τη διάρκεια των γευμάτων. Ήταν επίσης σύνηθες να πίνουν κρασί αραιωμένο με μέλι ή μπαχαρικά. Αντίθετα, οι άνθρωποι στην αρχαιότητα συνήθως δεν έπιναν αλκοόλ από μόνοι τους.

Συνολικά, η περιεκτικότητα των αλκοολούχων ποτών στην αρχαιότητα ήταν χαμηλότερη από ό,τι σήμερα. Αυτό οφείλεται σε έναν συνδυασμό παραγόντων, συμπεριλαμβανομένων των λιγότερο αποτελεσματικών διαδικασιών παρασκευής και ζύμωσης, της αραίωσης του κρασιού με νερό και των διαφορετικών συνηθειών κατανάλωσης των ανθρώπων στην αρχαιότητα.