Τι είναι οι ξενοδοχεΐνες;

Ξενοδόχειν (Ξενοδοχείον, *ξενοδόχειον* στα Αρχαία Ελληνικά) είναι ένας αρχαίος ελληνικός όρος που κυριολεκτικά μεταφράζεται σε «φιλοξενία» και αναφέρεται στην πράξη ή την πρακτική του καλωσορίσματος ή της ψυχαγωγίας επισκεπτών ή επισκεπτών με φιλικό ή γενναιόδωρο τρόπο. Στην αρχαία Ελλάδα το ξενοδόχειο έχαιρε μεγάλης εκτίμησης και θεωρούνταν σημαντικό κοινωνικό καθήκον. Περιλάμβανε όχι μόνο την παροχή τροφής και διαμονής, αλλά και τη μεταχείριση των επισκεπτών με σεβασμό, ευγένεια και γενναιοδωρία.

Στην αρχαία ελληνική κοινωνία, οι ταξιδιώτες ήταν συχνά κουρασμένοι, και η προσφορά ενός χώρου ανάπαυσης θεωρούνταν ιερή υποχρέωση. Το Ξενοδόχειο δεν περιοριζόταν σε στενούς φίλους ή συγγενείς, αλλά επεκτεινόταν σε ξένους και ταξιδιώτες από μακριά, ιδιαίτερα σε αυτούς που μπορεί να ήταν λιγότερο τυχεροί ή σε ανάγκη.

Η έννοια του ξενοδοχείου είχε τις ρίζες της στην ελληνική αξία της φιλίας, η οποία περιλαμβάνει την αγάπη, τη φιλία και τη στοργή, όχι μόνο για τον άμεσο κύκλο του ατόμου αλλά και για όσους βρίσκονται εκτός αυτού. Το να δείχνεις καλοσύνη και φιλοξενία στους επισκέπτες πιστεύεται ότι ήταν ευχάριστο στους θεούς και ένας τρόπος διατήρησης της αρμονίας στην κοινωνία.

Η αρχαία ελληνική γραμματεία, όπως η *Οδύσσεια* του Ομήρου και διάφορα έργα του Πλάτωνα και του Ξενοφώντα, περιέχουν αναφορές στη σημασία του ξενοδόχειου και στον ρόλο του στον ελληνικό πολιτισμό. Στη *Δημοκρατία* του Πλάτωνα, περιγράφει το ιδανικό κράτος ως ένα κράτος όπου το ξενοδοχείο δεν είναι μόνο ιδιωτική αρετή αλλά και δημόσια ευθύνη, με κρατικούς ξενώνες για τους επισκέπτες.

Σήμερα, ο όρος «ξενοδόχειον» εξακολουθεί να χρησιμοποιείται στα νέα ελληνικά για να αναφέρεται σε ξενώνα, πανδοχείο ή ξενοδοχείο. Ωστόσο, παραμένει μια υπενθύμιση των διαρκών αξιών της φιλοξενίας, της ευγένειας και του σεβασμού προς τους ξένους που ήταν τόσο κεντρικές στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και κοινωνία.