Hver var prósían við að tína vínber árið 1930?

Í kreppunni miklu á þriðja áratugnum stóðu farandbúar, sem margir hverjir voru mexíkóskir og filippeyskir innflytjendur, frammi fyrir mikilli arðráni og fátækt í landbúnaðariðnaðinum. Ferlið við að tína vínber árið 1930 fólst oft í langan tíma af handavinnu við erfiðar aðstæður, með litlum launum og fáum grunnréttindum eða vernd.

Hér er almenn yfirlit yfir ferlið og þær áskoranir sem vínberjatínslumenn stóðu frammi fyrir á þriðja áratugnum:

1. Flutningseðli vinnu Vínberjatínslumenn voru oft hluti af miklu farandverkafólki sem flutti frá einu svæði til annars eftir uppskerutímabil mismunandi ræktunar. Þeir ferðuðust á yfirfullum vörubílum, kassabílum eða fótgangandi til að komast á vínberjaræktunarsvæðin.

2. Vinnuverktakar og hagnýting :Vinnuverktakar á bænum, þekktir sem „áhafnarstjórar“ eða „padrónar“, virkuðu sem milliliður milli ræktenda og bænda. Þessir verktakar, sem oft voru arðrænir, réðu til sín starfsmenn og sáu um flutning þeirra, húsnæði og greiðslur.

3. Mismununaraðferðir :Bændaverkamenn, sérstaklega innflytjendur af mexíkóskum og filippseyskum uppruna, stóðu frammi fyrir mismunun og kynþáttafordómum. Þeim var oft meinaður aðgangur að grunnaðstöðu eins og salernum og hreinu drykkjarvatni og þeir sættu kynþáttafordómum og niðrandi meðferð.

4. Lág laun og ófullnægjandi laun :Vínberjatínslumenn fengu yfirleitt mjög lág laun fyrir vinnu sína. Þeir gætu verið greiddir eftir klukkutíma, rimlakassi eða vínberjakassa. Verðin gætu verið mismunandi, en að meðaltali gæti tínslumaður þénað aðeins nokkra dollara á dag, oft undir löglegum lágmarkslaunum.

5. Langir tímar og erfið vinna :Vínberjauppskeran fól í sér mikla líkamlega vinnu, þar sem tínendur unnu langan tíma í heitri sólinni og beygðu sig til að tína þrúgurnar vandlega til að skemma ekki.

6. Skortur á öryggisreglum og hættulegum vinnuskilyrðum :Bændastarfsmenn urðu fyrir hættulegum efnum og varnarefnum og öryggisreglur vantaði sem leiddi til meiðsla og heilsufarsáhættu.

7. Barnavinna :Því miður var barnavinna ríkjandi á vínberjaökrum. Börn, stundum allt niður í sex eða átta ára, unnu við hlið foreldra sinna og sinntu erfiðum verkefnum af efnahagslegri nauðsyn.

8. Skortur á fulltrúa stéttarfélags :Bændaverkamenn höfðu lítið sem ekkert samningsvald og viðleitni verkalýðsfélaga var oft mætt með harðri andstöðu og kúgun bæði ræktenda og verktaka.

9. Húsnæðisskilyrði :Farandverkamenn bjuggu oft í ófullnægjandi, yfirfullu húsnæði sem vinnuverktakar eða ræktendur útveguðu. Þessar vistarverur skorti grunn hreinlætisaðstöðu, rafmagn og rennandi vatn.

10. Skortur á lagalegri vernd :Bændaverkamenn höfðu takmarkaðan aðgang að réttarúrræðum og voru berskjaldaðir fyrir illri meðferð og launaþjófnaði. Þeir voru oft ómeðvitaðir um réttindi sín og stóðu frammi fyrir áskorunum við að vafra um réttarkerfið vegna tungumálahindrana og stöðu innflytjenda.

Heildarferlið við að tína vínber árið 1930 einkenndist af arðráni, lélegum vinnuskilyrðum og skorti á grunnréttindum fyrir bændavinnufólk. Baráttan fyrir bættri meðferð, sanngjörnum launum og bættum vinnuskilyrðum í landbúnaði myndi halda áfram í mörg ár og var drifkraftur uppgangs verkalýðshreyfinga og félagslegrar réttlætisaðgerða.